کلاوس وی. پدرسن، استاد دانشگاه کپنهاگ رمان زویا پیرزاد، نویسنده ارمنی-ایرانی متولد ۱۹۵۲ در آبادان، در دهه ۹۰ میلادی و سال‌های اول سده حاضر ستاره‌ درخشانی در پهنه آسمان ادبی ایران بود. پیرزاد با مجموعه داستان‌های مثل همه عصرها (۱۹۹۱)، طعم گس خرمالو (۱۹۹۷)، یک روز مانده به عید پاک (۱۹۹۸)، که ژانرش با آثار […]

خداداد رضاخانی

جغرافیای آبادان و موقعیت مکانی آن در میان و در مجاورت با چند رود گوناگون شرایط را برای تعیین موقعیت دقیق جغرافیایي آن بسیار دشوار
می‌کند. تنها با گمانه‌زنی براساس برخی از متون مرجع موجود می‌توان اشاره‌ای به شهر آبادان یا محدوده جغرافیایی‌اش یافت. در عین حال اشاره به نام شهر در هیئت »عبادان« تنها از ابتدای قرون اسلامی آغاز شده و به‌طور پراکنده تا دوران پیشامدرن ادامه می‌یابد.

شیرین ولتون

از هرراهی هم که کسی بخواهد سرگذشت آبادان را دریابد، تصویرها و نوستالژی به وضوح باب ورود به این فهم‌اند.

پاول شرودر

وسوسه انگیز اما نه چندان درست است که خیال کنیم می‌توانیم آبادانی را که وجود دارد، از شهر رویاهامان جدا سازیم. خاطرات ما، واقعیت‌ها و رویاها برای همیشه و بی‌تغییر به هم گره خورده‌اند.

متین بیگلری

در طول حیاتی‌ترین دوران سیاست نفت ایران – که همان زمان جنبش ملی‌شدن صنعت نفت است – آبادان در تصویر ملی ایران موقعیتی مرکزی داشت.

ویلم فلور

جزیره عبادان، که در شکل لغوی عربی‌اش معمولاً به این نام شناخته می‌شده است، در منطقه عموماَ جزیرة الخضر یا جزیره خضر نامیده می‌شد.

راسموس کریستین الینگ

نوستالژی به همان شکل که شاید حس شود دلگرم کننده است، بحث برانگیز نیز هست: هر بار به یاد آوردن گذشته متکی بر فراموشی‌‌کردنی گزینشی است.

راسموس کریستین الینگ

بافت شهری و اجتماعی‌اش آبادان را از شهرهای دیگر ایران متمایز می‌سازد. ساکنانش (از هر قوم و با هر ملیتی) بی‌تردید آبادانی هستند. چطور چنین چیزی ممکن است؟ اگر نفت شهر را آفریده، آیا ممکن است هویت را نیز شکل بدهد؟

راسموس کریستین الینگ

این داستان شهری است که با نفت پا به دنیا نهاد، نفت کمابیش جانش را گرفت و هنوز که هنوز است خود را با نفت در می‌یابد.